Milo Lompar

Milo Lompar (Beograd, 19. april 1962) završio je Grupu za jugoslovenske književnosti i Opštu književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, gde kao redovni profesor predaje Srpsku književnost XVIII i XIX veka i Kulturnu istoriju Srba.

U periodu od 2005. do 2006. godine bio je generalni direktor Politike. Predsednik je Zadužbine Miloš Crnjanski, a 2008. godine izabran je za glavnog urednika kritičkog izdanja dela Miloša Crnjanskog.

Milo Lompar je objavio veliki broj monografija, studija, eseja i knjiga od kojih je većina imala više izdanja.

Objavio je književnoteorijske monografije: O završetku romana (Smisao završetka u romanu Druga knjiga Seoba Miloša Crnjanskog) (1995. i drugo dopunjeno izdanje 2008), Moderna vremena u prozi Dragiše Vasića (1996), Njegoš i moderna (1998) Crnjnski i Mefistofel (O skrivenoj figuri Romana o Londonu) (2000), Apolonovi putokazi (Eseji o Crnjanskom) (2004), Negde na granici filozofije i literature (O književnoj hermeneutici Nikole Miloševića) (2009), O tragičkom pesniku (Njegoševe pesme) (2010),  Njegoševo pesništvo (2010).

Knjigom Moralistički fragmenti (2007), Milo Lompar izlazi iz užih okvira struke i oglašava se povodom širih društveno-kulturnih pitanja. Jedan deo ideja i zapažanja kojima se rukovodio u ovoj knjizi, Lompar je razvio u nešto kasnije objavljenoj knjizi Duh samoporicanja (prilog kritici srpske kulturne politike) (2011), zatim u dopunjenom izdanju Duh samoporicanja – U senci tuđinske vlasti (2012). Ova knjiga je svoj konačan oblik dobila u svom šestom izdanju 2016. godine.

Iste godine Milo Lompar objavljuje Polihistorska istraživanja i Pohvalu nesavremenosti. Zatim 2018. godine iz štampe izlazi knjiga Sloboda i istina: beleške o promeni svesti, koja u svom drugom izdanju 2020. godine menja naslov u: Crnjanski – biografija jednog osećanja.

U knjizi Oproštaj s intelektualcem (2022) Milo Lompar razmatra teme intelektualca i moći, književnosti između kulture i politike, izazove nihilizma, iskustva između tradicionalnog i globalnog uma; prvenstveno u dijalogu sa delima Stojana Novakovića, Slobodana Jovanovića, Mihaila Đurića, Franka Lisona, Amfilohija Radovića, Radomira Konstantinovića, naspram Nikole Miloševića.

Dobitnik je mnogih nagrada: Nagrada Stanislav Vinaver – 1995. godine, Nagrada Đorđe Jovanović – 2000. godine, Nagrada Laza Kostić – 2004. godine, Nagrada Nikola Milošević – 2009. godine, Nagrada Pečat vremena – 2012. godine, Nagrada Meša Selimović i Nagrada Borisav Stanković – povelja za životno delo.

Učestvovao je u radu brojnih žirija: za Nagradu Đorđe Jovanović, NIN-ove nagrade, Nagrade Jelena Balšić, Nagrade Bora Stanković, Nagrade Miloš Crnjanski, kao i Nagrade Nikola Milošević.