Ljubomir Stojanović (1860‒1930)

Filolog i istoričar po obrazovanju, Ljubomir Stojanović je završio Filozofski fakultet Velike škole u Beogradu, a usavršavao se u Beču, Petrogradu i Lajpcigu. Počeo je kao gimnazijski profesor, a potom predavao na Velikoj školi od 1891. do 1899. godine. Bio je redovni član Srpske kraljevske akademije, veoma cenjen političar, osnivač Republikanske stranke, više puta biran za ministra prosvete, a jednom i za predsednika vlade. Kolege i savremenici su ga naročito zapamtili i cenili jer je važio za najmoralnijeg srpskog političara, izuzetno poštenog i principijelnog čoveka.

Na mestu predsednika Srpske književne zadruge bio je od 1902. do 1904. godine. Od 1913. do 1923, kao sekretar Srpske akademije nauka, Stojanović je bio veoma aktivan na polju nauke. Bez njegovog zalaganja, mnogi dragoceni spomenici ne bi ugledali svetlost dana, a među njima i Miroslavljevo jevanđelje. Objavio je šest knjiga „Starih srpskih natpisa i zapisa“, brojne srednjovekovne letopise, a najvažnije njegovo delo je „Život i rad Vuka Stefanovića Karadžića“, kritičko izdanje Vukovih dela u 17 tomova, od kojih je najznačajnija Vukova prepiska. Pisao je i udžbenike gramatike za srednje škole, studije o starim srpskim štamparijama, crkvama iz 15. i 16. veka, i o Danilu, arhiepiskopu srpskom i književniku iz 14. veka.

Bio je i član Jugoslovenskog udruženja za Društvo naroda, preteče Ujedinjenih nacija. Umro je u Pragu, gde je i sahranjen.